Um ára­tuga­skeið hafa íslensk stjórn­völd haldið hlífi­skildi yfir við­bjóðs­legum veiðum Íslend­inga á ein­hverjum merk­ustu og stærstu líf­verum Jarð­ar. Þessi dýr eru spen­dýr, og það felur ein­fald­lega í sér að þau eiga afkvæmi sem drekka mjólk af spena móð­ur­innar til að dafna. Rétt eins og mæður okkar hafa nært allar mann­eskjur um óra­tíma. Þetta eru vit­an­lega skíð­is­hval­ir, enda er nú búið að ganga svo nærri búr­hvölum að þeir voru við það að verða aldauða. Og ennþá veita íslensk stjórn­völd leyfi til að skjóta sprengju­skutlum í lang­reyð­ar.

Nú þegar tölu verður ekki kastað á þær dýra­teg­und­ir, sem eiga veru­lega undir högg að sækja um heim allan vegna taum­lausrar græðgi auð­ugra manna, þá er það þyngra en tárum taki að á ný rumskar furðu­lega sjálf­hverf íslensk risa­eðla.

Kotrosk­inn hyggst íslenski ólig­ar­k­inn Krist­ján Lofts­son enn og aftur bjóða heim­inum byrg­inn, til þess eins að við­halda þeirri sjúk­legu áráttu sinni að drepa hvali. Það vill hann gera enn og aftur með því að skjóta sprengjum í ein­hver stærstu og til­komu­mestu spen­dýrin í sögu Jarð­ar, rétt eins og hann hefur kom­ist upp með að gera í marga ára­tugi.

Þessi millj­arða­mær­ingur þyk­ist geta grætt enn meiri pen­ing og ætlar sér lík­ast til að bræða hval­ina niður í fæðu­bót­ar­efni fyrir gjör­vallt mann­kyn. Það var síð­asta útspil ólig­ar­kans Krist­jáns Loft­sonar – þegar útséð var að honum dygði ekki að fragta hvala­slátrið sitt yfir meira en hálfan hnött­inn með skipum í óþökk allrar heims­byggð­ar­innar með stór­kost­legum til­kostn­aði – og fólst í „glæ­nýrri“ hug­mynd hans um að það mætti mögu­lega græða á því að skjóta sprengjum í hvali og að breyta öllu þessu kjöt­gumsi úr þeim í fæðu­bót­ar­efni, einkum fyrir bág­stadda Asíu­búa. Gamli, freki auð­kýf­ing­ur­inn bindur lík­ast til vonir við að vera áhrifa­valdur í nafni fæðu­bót­ar­efna. Enda þyk­ist Krist­ján Lofts­son vita það, að fátt er um þessar mundir mik­il­væg­ara fyrir mann­kyn en nið­ur­brætt fæðu­bót­ar­efni úr hræjum hvala. Það var og.

Þetta ræddi millj­arða­mær­ing­ur­inn glað­hlakka­lega nýverið við eitt­hvert mesta og stæk­asta aft­ur­hald okkar tíma á Útvarpi Sögu. Þar hamp­aði Krist­ján Lofts­son þeirri skoðun sinni að hvalir væru fyrst og fremst til ama. Þetta væru bara ein­fald­lega að hans mati leið­inda­kvik­indi. Eig­in­lega bara hel­ber mein­dýr. Sem dæmi bar hann því við, að skip sigla stundum á hvali, sem honum þykir ákaf­lega slæmt – fyrir skip­in. Eins benti þessi mold­ríki íslenski ólig­arki á að hvali reki stundum á strendur – mögu­lega eftir að skip hafa siglt á þá – og ef það eru sól­ar­landa­strendur sem verða fyrir slíkum „hval­reka“, þá verður megn almenn óánægja með slíkar trakt­er­ingar af hálfu hafs­ins, enda væri það jafnan mikið og kostn­að­ar­samt umstang að draga hvala­hræin á haf út. Að hans mati eru hvalir bara til óþurft­ar. Þarna hefur þessum mold­ríka gamla karli tek­ist að hafa enda­skipti á ævafornri við­tek­inni merk­ingu orðs­ins „hvalreki“. Fyrir honum eru hvalir mein­dýr.

Ein­hverra hluta vegna þá eru ótal Íslend­ingar sam­mála þessum þvætt­ingi og virð­ast sam­mála því, að það að drepa þessar mögn­uðu skepnur sé ekki ein­asta guðs­þakk­ar­vert, heldur enn­fremur að slík ódæði séu í ein­hverju nánu sam­bandi við forn­fá­legar hug­myndir land­ans um „full­veldi“ Íslands. Að skjóta sprengjum í stór­hveli varði bein­línis meint „sjálf­stæði“ okk­ar. Þetta er vit­an­lega auð­virði­legt bull.

Það eru marg­vís­leg nýleg dæmi af hval­veiðum okkar „sjálf­stæðu og full­valda“ Íslend­ing­um, sem lýsa svo stór­kost­legu mis­kunn­ar­leysi í algerri yfir­burða­stöðu gagn­vart þessum merki­legu skepn­um, að það er ein­fald­lega ekki hægt að kalla það neitt annað en hreina og beina ill­mennsku. En það að sprengja endrum og sinnum upp sirka­bát rúmmetra af holdi spen­dýrs telur Krist­ján Lofts­son vera ásætt­an­legan fórn­ar­kostn­að. Fyrir hann sjálf­an.

Þetta er ein­fald­lega bara hátta­lag manna sem eru í besta falli sið­blindir og er nákvæm­lega ástæða þess að við menn­irnir erum nú að útrýma dýra­teg­undum á skala sem má jafna við þær ham­far­ir, sem áttu sér stað þegar risa­stór loft­einn skall á Jörð­inni og útrýmdi mest­öllu lífi á landi fyrir ein­hverjum 65 milljón árum.

Bara sú hug­mynd að „veiða“ hvali með því að skjóta í þá skutli með sprengi­hleðslu hlýtur sér­hverjum sóma­kærum „sport­veiði­manni“ að þykja við­bjóðs­leg. Sá „sport­veiði­mað­ur“ má eiga sportið í því við sjálfan sig. Það breytir engu um að þetta er vit­an­lega laun­morð gagn­vart grun­lausri skepnu. Hvalir eru nefni­lega dálítið mikið eins og kýr. Þeir eru ekki styggir eins og hrein­dýr. Þeir synda bara mak­inda­lega um óra­vegu í haf­inu og skófla í sig átu í úthöf­un­um, syngja sína söngva og von­ast til að söngvar þeirra nái í gegnum sífelldan ærandi nið­inn af sigl­ingum ótal skipa. Þeir vilja bara fá sína maga­fylli og að geta af sér sín afkvæmi.

Samt sem áður eru nú komnar fram ein­hvers konar þrá­látar þjóð­sögur um íslenskar „full­veld­is­hetj­ur“ sem skjóta sprengjum í hvali og virð­ast ævin­lega reiðu­búnir til að koma fram í fjöl­miðlum til að hreykja sér af því. Næg eru dæm­in. Því­líkir ves­al­ings aum­ingj­ar. Þeir gætu eins hafa skotið sprengjum í kýr.

Það er bara einn maður sem þverskall­ast við að halda þess­ari villi­mennsku til streitu. Þetta er gamli auð­kýf­ing­ur­inn sem gat beðið sjálfan sjáv­ar­út­vegs­ráð­herra íslensku þjóð­ar­innar – þann væna og bón­góða mann sem var svo umhugað um líðan vina sinna eins og dæmin sanna – um að breyta reglu­gerð um vinnslu á mat­vælum til mann­eldis sér í vil. Fyrst og fremst til að það mætti telj­ast algjör­lega ásætt­an­legt að mávar skitu yfir aðgerð­ar­plan hans. Vit­an­lega varð ráð­herr­ann við því. Enda sér gjöf ævin­lega til gjalda.

Allir sæmi­lega skyn­samir menn vita sem er að styrkir íslenska ólig­ar­kans til Sjálf­stæð­is­flokks­ins – sem vit­an­lega nema tug­millj­ónum króna – hafi markað póli­tíska stefnu flokks­ins og „full­veld­is­sinn­aðra Íslend­inga“ varð­andi hval­veiðar und­an­farna ára­tugi. Eins er nokkuð aug­ljóst að Haf­rann­sókn­ar­stofnun hefur gert út fjöl­marga lærða hvala­sér­fræð­inga, sem hafa sam­visku­sam­lega safnað saman ógrynni af „líf­fræði­legum sýn­um“ úr sprengdum hvöl­um, án þess að allt þetta umstang þeirra hafi bætt nokkru við vís­inda­lega þekk­ingu okkar á hvöl­um. Jafn­vel pró­fess­orar í líf­fræði spen­dýra kin­oka sér við að and­mæla þeirri fásinnu að sprengja hvali. Enda gætu þeir lent upp á kant við Sjálf­stæð­is­flokk­inn og full­veld­ið.

Og enn og aftur er bless­aður karl­inn mættur á ný uppá dekk og er far­inn að rigga upp lík­ast til tvö hval­veiði­skip til að skjóta sprengiskutlum í sirka­bát 200 lang­reyðar ef guð og gæfan lof­ar. Hann er til­bú­inn að henda tug­millj­ónum í það verk­efni. Enda á hann glás af seðl­um.

Ef mark­mið þessa millj­arða­mær­ings væri aðal­lega að græða gríð­ar­lega mik­inn pen­ing – sem hann á reyndar miklu meira en nóg af nú þegar – þá er fyrir löngu búið að benda honum á þá ein­földu stað­reynd, að það að breyta hval­veiði­stöð sinni og flota í safn og hvala­skoð­un­ar­ferðir gæfi honum miklu meiri arð. Það væri ekki ein­asta safn á heims­vísu, heldur gæti hann gert út ein­hverja merk­ustu hvala­skoðun heims! En honum stendur alger­lega á sama. Því miður virð­ist gamli ríki karl­inn fá meiri ánægju úr því að skjóta sprengjum í ein­hverjar merki­leg­ustu skepnur Jarðar okk­ar.

Nýverið steig Svan­dís Svav­ars­dóttir fram og hreyfði við þeirri hug­mynd að fátt styðji áfram­hald­andi hval­veið­ar, enda sé með engu móti ljóst að nokkur ávinn­ingur felist í við­líka sprengju­skutlum fyrir þjóð­ar­bú­ið. Eins og vænta mátti leit­uðu fjöl­miðlar álits ólig­ar­kans, sem birt­ist þá okkur glottu­leitur á skjánum með blá­leita plast­húfu á koll­in­um, til þess eins að sýna okkur auð­mjúku þegn­unum fram á það hvað hann væri dug­legur að varna því að mávar á aðgerð­ar­plan­inu myndu skíta á koll­inn á hon­um.

Og sá hóf upp raust sína og benti við­kvæmum á að þetta væri bara „prí­vat­skoð­un“ ráð­herr­ans.

Það var og. Prí­vat­skoð­un. Ólíkt skoðun hans.

Alþjóð­legi gjald­eyr­is­sjóð­ur­inn hefur nýlega fengið helstu hag­fræð­inga sína til að rýna í gildi stór­hvela hvað varðar kolefn­is­jöfnun á heims­vísu. Þá kemur í ljós að sæmi­lega stórir skíð­is­hvalir eru – upp á sitt eins­dæmi – verðir um 300 millj­óna íslenskra króna per stykki. Eitt helsta ágæti hvala felst nefni­lega í því að þegar þeir þurfa að skíta, þá gera þeir það auð­vitað ofar­lega í sjón­um. Fyrir vikið eru stórir hvalir ein­hverjir lang­bestu áburð­ar­dreifarar fyrir líf­ríki sjáv­ar­ins. Um leið og þeir eru búnir að losa sig við úrgang­inn, þá kviknar ara­grúi af lífi, allt frá gerlum og síðar þör­ungum með til­heyr­andi ljóstil­lífun og yfir í þró­aðri dýr sjáv­ar­ins.

Upp úr því kviknar síðan litlu æðra líf eins og t.d. áta, og svo koll af kolli upp alla fæðu­keðj­una, sem verður á end­anum mest­an­part æti fyrir þró­aðri teg­und­ir. Teg­undir eins og þorsk, sem er jú und­ir­staða auð­æfa Krist­jáns Lofts­son­ar. Ekki nóg með það, heldur má líka reikna inn í dæmið að þegar hræið af hvölum sekkur til botns, þá hald­ast kolefnin þar í óra­tíma.

En Krist­jáni Lofts­syni er einnig skít­sama um svo­leiðis þvætt­ing. Hann hyggst jú fram­leiða fæðu­bót­ar­efni og það með því að gera út „full­veld­i­s­kappa“, sem skjóta sprengjum í ein­hver glæsi­leg­ustu spen­dýr Jarð­ar. Til að varna því að skip rek­ist á hval­ina.

Vit­an­lega veit hann sem er, að lang­flestir sæmi­lega skyni bornir menn í öllum þeim lönd­um, sem við berum okkur saman við, fyr­ir­líta hval­veið­ar. Og hann veit einnig að ferða­menn koma ekki hingað til að sjá hann skjóta sprengjum í hvali. Einn vit­leys­ing­ur­inn hélt því nýverið fram að fjöl­margir ferða­menn fari í hvala­skoð­un­ar­ferðir og stormi síðan inn á Þrjá frakka til að éta hvali. Satt að segja held ég að eng­inn hafi áhuga á Krist­jáni Lofts­syni nema nokkrir mak­ráð­ugir Sjálf­stæð­is­menn. En sjálfum er honum skít­sama, enda á hann glás af seðl­um. Mað­ur­inn þekkir aug­ljós­lega ekki sinn vitj­un­ar­tíma.

Í ljósi alls þessa þá þykir mér það ein­fald­lega með miklum ólík­indum að ekki sé fyrir löngu síðan búið að lýsa yfir því að gjörvöll land­helgi okkar sé frið­ar­ríki allra hvali. Og jafn­framt að ein rík­asta þjóð heims þurfi ekki að skjóta sprengjum í hvali. Flókn­ara er það ekki.

Meðan mold­ríkir ólig­arkar Íslands hafa jafn greiðan aðgang að ráð­herrum – sem breyta t.d. reglu­gerðum snimm­endis til að þókn­ast þessu furðu­lega blæti hr. Lofts­sonar – þá ætti þessi þjóð­rembu­lega glám­skyggni Íslend­inga kannski ekki að koma á óvart. En þá má kannski horfa til þess að ólig­ar­k­inn hefur stutt Sjálf­stæð­is­flokk­inn ríku­lega, allt frá því að hann varð svona ógeðs­lega rík­ur.

Öllu verra er að öll þessi ósvinna fer fram í skjóli svo­kall­aðra Vinstri grænna. Því­lík öfug­mæli!

Eða eins og einn ágætur maður sagði eitt sinn: „Mo­ney doesn´t talk, it swe­ar­s.“

Höf­undur er þýð­andi.